Hikâye olunduğuna göre İran Şahlarından Hürmüz oğlu Perviz güzel bir Bahçe yaptırır. Yani bugünkü tabirle hayvanat bahçesi yaptırır. Şah Perviz Bahçeyi Dünyanın her tarafından getirttiği her cinsten hayvanlarla doldurur. Bahçenin ve hayvanların bakımı için bakıcılar ve bahçıvanlar görevlendirir. Başlarına da bir bahçıvan başı diker ve ona hayvanların durumu hakkında kendisini bilgilendirmesini emr ederek sıkı sıkıya tembih eder.
Aradan çok zaman geçmeden Bahçıvanbaşı korku içinde Hükümdarın huzuruna çıkarak: „Şahım kırmızı benekli bir çekirge vardı ya! İşte o çekirgeyi en çok sevdiğimiz bülbül yedi!“der. Şah: „Ne yapalım Çekirgenin ah ı bülbülde kalmaz“ der.
Bahçıvan başı Şahın bu sözüne bir mana veremez. Bülbülü çekirgenin ahı mı tuttu? Bir kelebeğin kalbinimi kırdı? Yoksa bir gülümü incitti? Kim bilir ah çıkacak ya bir şeyde sebep olacak.
Zaman su misali akıp giderken günlerden bir gün sarı yılanın bülbülü yuttuğunu görür. Bu vahim durumu hemen Şaha haber verir. Şah da aynı sükûnet aynı cevap: „Bülbülün ahı yılanda kalmaz“ der.
Ve yine günlerden bir gün Bahçıvanbaşı bahçeyi bellerken kazaleyin farkına varmayarak bel ile sarı yılanı ikiye böler. Tabi ki Bahçıvan, Şahı bundan haberdar ederek korku içinde durumu arz eder. Ne Şah değişir nede cevap: „Git Yılanın ahı sende kalmaz!“
Bu Şekilde günler birbirini takip ederken günün birinde Şah yanına hanımını alarak bahçeyi gezer. Bir ağacın altında dinlenirken Bahçıvanda ne yaptıklarını merak ederek bir asma ağacının arkasına saklanır. Onları gözetlerken bir ara asmanın dalları sallanır. Şah muhafızlarına bakmalarını emreder. Bahçıvanbaşı suçüstü yakalanır ve Şahın huzuruna getirilir. Şah hemen kararını vererek: „Asın bu adamı!“ der.
Bunun üzerine darağacına çıkarılıp boynuna yağlı ipi attıkları zaman Bahçıvanbaşı bağırarak: „Şahım! Benim ahım sende kalmaz! Şah Perviz Bahçıvanbaşını İdam sehpasından indirterek yanına getirtir ve ona şöyle: „Nihayet anladın. Şimdi aklın başına geldi. Sakın şunu unutma ki, kimsenin ahı kimsede kalmaz! Çünkü bu Dünya etme bulma dünyasıdır!“
Şair ne güzel demiş „Ne çekirgenin nede Bülbülün ahı yerde kaldı. Bu Dünya en sonunda ne Bahçıvana nede Şaha kaldı…“